Tveir öfgamenn sem hafa þekkst lengi mætast á torginu, kasta kveðju og spyrja frétta.

- Sæll og blessaður, kosningar framundan og svona. Þú ert í framboði, hvað er að frétta?

„Við ætlum að stilla öllum sem eiga peninga upp við vegg og skjóta“

- Ha ha, góður ... bíddu, ertu ekki örugglega að grínast?

„Nei, auðvitað ekki - eignarétturinn er lygi, af hverju á einhver meira skilið en annar. Drepum þetta hyski. Ekki ertu að verja kvótamilljarðamæringana“

- Nei, alls ekki, rólegur, ég vil gera eitthvað varðandi auðsöfnun kvótakónga - getum við ekki farið e-a millileið? Barist fyrir jafnrétti og miðað við það sem best hefur virkað til að bæta kjör allra - einverja ... jafnaðarleið?

„Ah, þú ert svikari, helvítis libbi - ég er farinn hlusta aldrei á þig framar. Þú ert dauður fyrir mér.“

...

Libbinn reynir að malda í móinn en er hundsaður og útrópaður sem öfgamaður. Leiðir skilja. Endanlega.

„Allt þetta fólk sem andmælir mér, segir hinn síðar gáttaður, að vekja upp kommagrýluna bara vegna þess að ég vil bæta kjör þeirra sem hafa það verst“, meiri öfgarnar í helvítis libbunum.

Libbinn er leiður og hugsar; þetta er ekki overton glugginn, þetta er eittvað allt annað.