Við hjónin mættum snemma í Fríkirkjuna, húsið átti að opna korter í átta og þá stóðum við upp við læstar dyrnar ásamt einum öðrum. Dyrnar voru opnaðar örlítið og andlit úr birtunni og hlýjunni sagði okkur að það yrði hleypt inn "rétt bráðum". Við biðum í korter og spjölluðm, það fjölgaði á kirkjutröppunum og að lokum náði röðin út að Skálholtsstíg.

Við vorum semsagt fyrst og fengum því sæti á fremsta bekk við gangveginn. Frábær sæti, ég hefði borgað aukalega fyrir þau ef mér hefði staðið það til boða. Mark Kozelek var hálfa tónleikana (næstum því) í fanginu á mér og þegar hann stóð upp á stól í lokin var ég tilbúinn að grípa hann!

Tónleikarnir hófust rúmlega hálf níu, kannski korteri seinna. Mark og félagar byrjuðu á He always felt like dancing, spiluðu svo flest öll lögin á playlistanum sem ég setti saman út frá því sem þeir hafa spilað á tónleikum undanfarið. Í fyrra uppklappi fluttu þeir þrjú jólalög, í seinna uppklappi tvö lög í viðbót. Spiluðu í um tvo klukkutíma og auðvitað spiluðu þeir Ceiling gazing.

Ég keypti tvo geisladiska og fékk þann þriðja í kaupbæti, tónleikadisk frá London í október í fyrra. Þessi viðskipti, tónleikamiðana og diskakaupin má öll rekja beint til Spotify því þar kynntist ég Sun Kil Moon fyrr á árinu.