Vísanir eru kjarni veraldarvefsins. Án vísana er enginn vefur.

Vísanir tengja ekki bara skjöl heldur gera okkur kleyft að skrifa styttri texta. Í stað þess að endurtaka pælingar eða útskýra aukaefni í neðanmálsgrein getum við vísað lesendum áfram þegar þörf er á, ég þarf ekki að segja ykkur allt um Titanic þó ég nefni það til sögunnar.

Frekar en að skrifa sama svar trekk í trekk er hægt að gera það vandlega einu sinni og vísa á það þegar spurningin er borin fram enn eitt skiptið. Þetta sparar tíma og hefur einnig þann kost að umræður um tiltekið efni fara fram á viðeigandi stað.

Ef einhver spyr mig um Vantrú og Overton gluggann þarf ég ekki að skrifa ítarlegt svar, ég vísa einfaldlega á það sem ég hef þegar skrifað. Með því er ég ekki að koma mér hjá því að svara, ég er þvert á móti að nýta svar sem þegar hefur verið skrifað. Ef fólk hefur frekari spurningar um það efni er við hæfi að spyrja við þá grein.

Umræður eru sjaldan frumlegar. Það er jákvætt að geta vísað á það sem þegar hefur verið skrifað ef það svarar spurningunni.

Vissulega getur komið fyrir að sá sem spurði finnur ekki svar í því efni sem vísað var á. Mín reynsla er að oft er sá sem spurði ekki að leita eftir svari heldur að reyna að finna höggstað. Þá virkar illa að vísa á svar eða ítarefni því spyrjandinn hefur engan áhuga á svarinu í raun, mun jafnvel kvarta undan því að hafa ekki fengið svar, bara vísun. Hann mun ekki finna það sem hann vill ekki finna. Sama fólk sættir sig reyndar yfirleitt ekki heldur við ítarleg skrifleg svör af einhverjum ástæðum.

Kjarni málsins er þessi. Það er nákvæmlega ekkert að því að svara spurningu með vísun.