Gyða hringdi í mig þegar ég var á heimleið úr vinnu rétt fyrir sex í gær. Inga María átti að ganga ein heim úr frístundastarfinu klukkan fimm en hafði ekki enn skilað sér. Gyða ætlaði að labba á móti henni en fann hana hvergi, var komin alla leið í skólann og búin að staðfesta að Inga María hefði gengið af stað klukkan fimm.

Það er óskaplega óþægileg tilfinning að vita ekki hvar barnið er. Maður reynir að vera rólegur en getur ekki annað en farið að spá í allskonar martraðarhugmyndum. Við vorum farin að ræða hvenær við ættum að hafa samband við lögregluna.

Við hringdum í vinkonur hennar sem hún er mest með og ég ók um allt hverfið en sá hvorki tangur né tetur af henni.

Korter yfir sex skilaði Inga María sér heim. Hún hafði þá rekið tána illilega í gangstétt þegar hún lagði af stað úr skólanum. Í stað þess að snúa við og fá að hringja í okkur foreldrana haltraði hún með vinkonum sínum heim til annarar. Þær studdu hana þangað og móðirin hugaði svo að Ingu Maríu og skutlaði svo heim.

Í dag verður fjárfest í gsm síma handa stelpunni svo foreldrar hennar geti komist að því hvar hún er þegar hún er lengi að skila sér heim. Það stóð líka alltaf til að hún fengi gemsa í ár fyrst Kolla fékk síma í fyrra.

Að hluta til held ég að skítapakkið hafi þessi áhrif.